W czasie Świąt Bożonarodzeniowych trzej pustelnicy spotykali się na wspólne kolędowanie.

     Trudno byłoby nazwać wydawane przez nich dźwięki śpiewem. Pierwszy ledwo mruczał pod nosem. Drugi, nie mający zębów, beznadziejnie seplenił, a trzeci po chorobie gardła... tego lepiej nie wspominać. Śpiewali jak umieli wkładając w ten śpiew całe swoje serce. Ich śpiew docierał aż do nieba, wywołując zachwyt wśród aniołów.

     Sytuacja ta powtarzała się co roku. Jednego jednak razu, w mglisty wigilijny wieczór, aniołowie nie usłyszeli śpiewu staruszków. Zaniepokojeni co się stało wysłali jednego z pośród siebie na ziemię, pełni obaw o los pustelników. 

     Zmarznięty anioł wylądował przed pustelnią i wszedłszy do środka ze zdziwieniem zastał staruszków jedzących kolację wigilijną. Zaraz też zapytał ich: „Jak to się stało, że w tym roku nie słyszeliśmy waszych pięknych kolęd?” Odpowiedzieli, że przechodził koło pustelni wędrowny śpiewak (czytaj: zawodowy wokalista). Poprosili go żeby zaśpiewał z nimi kolędę, a on zaśpiewał tak pięknie, że nie śmieli przy nim ust otworzyć.

     Jego śpiew, mimo iż bardzo piękny dla uszu, nie dotarł do nieba, gdyż w profesjonalnym wykonaniu zabrakło serca. Także dzisiaj nawet najwspanialsze urządzenia audio nie są w stanie zastąpić naszego śpiewania, bo nie potrafią przekazać uczuć śpiewającego. 

     Kto śpiewa modli się dwa razy, a kto do tego śpiewu wkłada swoje serce, może być usłyszany przez anioły.