6a. Pokora i głębia Serca Jezusowego
Tłoczą się franciszkańskie mniszki szczelnie wypełniając bez mała połowę barokowego obrazu namalowanego ku czci Serca Jezusowego. Siostry ubrane są w szare habity i czarne welony o zapomnianym dziś kroju. Twarze mają melancholijne, spojrzenia łzawe. W uniesionych dłoniach trzymają serca płonące ogniem miłości. Ze wzrokiem widza spotyka się spojrzenie jednej z mniszek widocznej na pierwszym planie, po prawej stronie obrazu oraz spojrzenie kapłana, ukazanego z tyłu po przeciwnej stronie. Te postaci pełnią funkcję narratorów całego przedstawienia. Mimo, że nie umiemy odczytać napisów na trzymanych przez nich sercach, to wiemy przecież o czym chcą nam opowiedzieć.
Górną część obrazu zajmuje alegoria Serca Jezusowego. W oczy rzuca się naturalistycznie ukazane serce, z nabrzmiałymi żyłami i odciętą aortą wstępującą. W jego wnętrzu siedzi Dzieciątko Jezus z prawą dłoniom wzniesioną do błogosławieństwa i z królewskim jabłkiem w lewej. W otwór aorty, jak w baniasty flakon, wstawiona jest monstrancja z Najświętszym Sakramentem, a także pęk łodyg dojrzałej pszenicy i owocująca winna latorośl. Serce Jezusa płonie bladoczerwonym płomieniem, z którego promieniście rozchodzą się cieniutkie, świetliste promienie.
Serce Jezusa otoczone jest wieńcem anielskich główek i dwoma mniejszymi sercami. To, wyposażone w gałązkę białej lilii należy do św. Józefa, a przebite mieczem do Maryi. Anielskie główki wydają się reprezentować dwa chóry. Jedne z oczyma utkwionymi w Eucharystii kontemplują Bożą Miłość, a drugie, świadome kurateli nad światem, z apostolską troską spoglądają ku ziemi. Na tle promieni otaczających Serce Jezusa została umieszczona, także w naszych czasach najbardziej popularna modlitewna aklamacja: Iesu mitis et humilis corde. Fac cor meum secundum cor Tuum – Jezu cichy i pokornego Serca, uczyń serca nasze według Serca Twego.